„Pseće srce“ Mihaila Bulgakova, u dramatizaciji i režiji Aleksandra Saše Petrovića je predstava koja je dugo pripremana i sa nestrpljenjem očekivana. Pre svega zbog toga što Bulgakov ima lepu tradiciju na sceni pozorišta u Ulici Lole Ribara – setimo se tu su već sa uspehom izvedene njegove drame „Purpurno ostrvo“ i „Molijer“ – a svakako i zbog toga što je režija poverena uglednom filmskom reditelju Aleksandru Petroviću, koji se prvi put prihvatio posla u teatru. Međutim, mislim da bi bilo pogrešno po svaku cenu tražiti korene Petrovićeve dramaturške tehnike u njegovom iskustvu na filmu ili tražiti reflekse filmskog jezika u pojedinim scenama predstave. Takav postupak bi prejudicirao ukupan pogled na ovo celovito i složeno pozorišno ostvarenje. Ne mislim ovim da demantujem postojanje takvih korena i tragova, ali to ni u kom slučaju ne sme da bude bitna pretpostavka kada se radi o Petrovićevoj režiji „Psećeg srca“. Jer ona je pre svega plod njegovog dramaturškog odnosa prema Bulgakovljevom delu, koje je on scenski oživeo. Petrović pripovetku tretira tek kao skicu, kao povod za dalju umetničku nadgradnju ili, kako sam kaže, „kao delo na kome bi i Bulgakov još radio“. Petrović menja ne samo sadržinu izvora, ubacuje likove i scene koji ne postoje u pripoveci, vrši intervencije u samoj strukturi i fabuli, već i postojeće likove tumači na način različit od Bulgakova, a celoj priči daje drukčiji završni pečat. Iz svega se u prvi mah može zaključiti da je Bulgakov izneveren, međutim, ma koliko zvučalo paradoksalno, Bulgakov je prepoznatljiv u svakom dopisanom liku i domišljenoj sceni. Analizom likova i idejnim produbljivanjem kompletne dramske materije u Bulgakovljevoj priči postignuta je začuđujuća verodostojnost piščevog duha. To je čarolija Saše Petrovića.

           Još nešto – utisak je da je u Petrovićevom pristupu delu kod svih likova naglašenija humana nota nego kod Bulgakova. A što se same vizuelne postavke tiče, reditelj je sačinio album živih, upečatljivih slika, često prikladno obojenih muzikom i obilato natopljenih atmosferom Rusije prvih godina posle Revolucije. Te slike počesto deluju lako i neobavezno, ali su zapravo u detalje osmišljene. Prizor operacije, na primer, je svakako antologijska scena našeg savremenog teatra. Međusobna povezanost scena je krhka, ali nikad lomljiva. Postoji jedna vazdušasta nit fantastike kojom su prožeti svi šavovi predstave. Njen tok je istovremeno i logičan i ezoteričan. I to je unutarnja magija predstave.

            Ovako dramaturški i rediteljski složena građa ne bi svakako imala efekta da njena scenska realzacija nije poverena jednoj izuzetnoj glumačkoj trojci. Čini se, naime, da je Zoran Radmilović uhvatio baš onu tananu nit kojom je Petrović protkao svoju dramatizaciju i kojom je, rekao bih, metafizički povezan sa Bulgakovim. Celu svoju ulogu Radmilović je ostvario idući linijom većeg otpora, produbljujući karakter doktora Filipa Filipoviča na premisama oslobođenja glumačke igre od šablonskog i rutinerskog pristupa, tražeći prostore svog izraza u suptilnom preplitanju iracionalnog i realnog.

            Osobenosti kreacije Bore Todorovića su u naglašenom osećanju za atmosferu predstave i Bulgakovljevog dela, kao i u dubokoj studiji složenog karaktera Poligrafa Poligrafoviča Šarova, odnosno čoveka sa psećim srcem. Mada kontrastan, njegov lik je izgrađen tako da je u punoj saglasnosti sa likom koji tumači Zoran Radmilović.